آغاز توفانی | نقد و بررسی بازی بسیار زیبای Perspective

DigiPen بدون شک بهترین انستیتوی آموزش بازیسازی جهان به شمار می‌رود که شعبه اصلی آن در ردموند واشنگتن واقع است و در سنگاپور هم شعبه‌ای فعال دارد. DigiPen سالانه طراحان بازی جوان اما خلاقی را به صنعت معرفی می‌کند. خوب است بدانید ایده اصلی بازی پُرتال شرکت Valve در واقع متعلق به هنرجوهای این مرکز است. نسخه اول پرتال بر اساس بازی‌ای به اسم Narbacular Drop ساخته شد و نسخه دوم آن نیز الهام گرفته شده از بازی دیگری به نام Tag: The Power of Paint است. وقتی به پرسپکتیو نگاه می‌کنیم برای ‌ما هیچ عجیب نیست که این هم از دل DigiPen نشأت گرفته است و احتمالا عنوانی محسوب می‌شود که منبع الهام شماره سوم پُرتال خواهد بود! 

مشخصات بازی :

عنوان: Perspective

پلتفرم: PC

ناشر: DigiPen Institute of Technology

سازنده: Widdershins

سبک: پازل سکوبازی

امتیاز: ۱۰ ‌/‌ 9

بازی از دید اول شخص بوده و ایده‌های آن بسیار نوآورانه و زیباست. پرسپکتیو ارزش آن را دارد تا به عنوان یک بازی جدی وارد گود رقابت شود و گیمرهای دنیا آن را تجربه کنند. خوشبختانه این اتفاق در حال رخ دادن است؛ در غیر این صورت باید به عدالت این صنعت شک می‌کردیم. شما در بازی هدایت کاراکتری شبیه فضانوردها را به عهده دارید. محیط بازی شامل سکوهای آبی و نارنجی رنگ است. برای این‌که فضانورد را به پرتال انتهای هر مرحله که شرط لازم برای اتمام آن است برسانید، دانستن این نکته ضروری است که فضانورد تنها روی سکوهای آبی‌رنگ می‌تواند حرکت کند و هرگونه برخورد با سکوهای نارنجی موجب مردن وی می‌شود.

تمام اینها در فضای دو بعدی اتفاق می‌افتد، اما وقتی یک شیء مانع راهتان شود چه کار باید کرد؟ اینجاست که مکانیک انقلابی بازی معرفی می‌شود. شما می‌توانید در هر لحظه با کلیک‌کردن بازی را متوقف کرده و هدایت دوربین را به عهده بگیرید. در این حالت محیط بازی تماما سه‌بعدی است. شما باید با حرکت دوربین کادر صفحه را طوری تنظیم کنید که کاراکتر بتواند به حرکت خود ادامه دهد. به عنوان مثال تصور کنید بلوکی بین دو سکوی آبی رنگ وجود دارد که کاراکتر به هیچ عنوان نمی‌تواند از آن عبور کند. برای حل این معما باید به فضای سه‌بعدی بروید، دوربین را به گونه‌ای تنظیم کنید که آن بلوک دیده نشود. سپس بازی را از سر بگیرید. حالا مثل این می‌ماند که اصلا مانعی وجود ندارد. حتی بعضی مواقع لازم است وقتی کاراکتر پریده وارد فاز سه‌بعدی شوید و دوربین را طوری بچرخانید که او با فرود آمدن روی سکویی دیگر یک قدم به هدف مرحله نزدیک‌تر شود. در واقع پازل بازی در ایجاد مسیر قابل تردد برای کاراکتر است و برای این کار به هیچ چیزی جز چرخش دوربین و استفاده مناسب از پرسپکتیو صحنه نیاز ندارید. تا به اینجا همه چیز بازی عالی است، ولی اوج هنر آن زمانی است که متوجه می‌شوید فاصله شما خیلی تاثیر گذار است. وقتی هدایت دوربین را در دست دارید هرچه به فضانورد نزدیک‌تر شوید، اندازه او کوچک‌تر و هرچه از او فاصله بگیرید، اندازه‌اش بزرگ‌تر می‌شود. متناسب با اندازه کاراکتر میزان ارتفاع پرش او نیز تغییر می‌کند. بنابراین اگر خواستید فاصله‌ای طولانی را بپرید باید کاراکتر را تا حد امکان بزرگ کنید و اگر مجبور شدید از زیر موانع یا سکوها عبور کنید، فضانورد را باید ریز کنید. باز هم تاکید می‌کنیم تمام این مکانیک‌ها فقط با حرکت دوربین و پرسپکتیو تصویر ایجاد می‌شود. گرافیک بازی ساده است، اما کوچک‌ترین اهمیتی ندارد. صداگذاری خیلی ابتدایی و اندک است ولی باز هم مهم نیست، زیرا تمام چیزی که در پرسپکتیو توجه شما را جلب می‌کند، گیم‌پلی آن است. حتی بعد از گذشت ۴۵دقیقه از شروع بازی، پرسپکتیو همچنان ایده‌‌هایی برای نمایش دادن دارد؛ مثل سکوهای متحرک که چالش بازی را بسیار بیشتر می‌کند.

یکی از مراحل بازی به اسم The Climb تمام چیزهایی را که تا قبل از آن به شما آموزش داده مورد سنجش قرار می‌دهد. در واقع مراحل بازی آنقدر استثنایی و خلاقانه طراحی شده‌اند که شاید حتی بشود پرسپکتیو را برای سنجش میزان IQ تجویز کرد! پرسپکتیو با این‌که پروژه‌ای دانشجویی است، اما تا جایگاهی که آن را یک شاهکار استثنایی بنامیم، فاصله اندکی دارد. اگر طرفدار بازی‌های سبک سکوبازی و پازل هستید، به هیچ عنوان این بازی را از دست ندهید.