تیر اندازی دو بعدی | نقد بازی Gunpoint

Gunpoint حقیقتا برای تجربه‌ای که این بازی ارائه می‌کند، نامی درخور نیست. به نوعی این اسم خیلی عام و دم دستی بوده و زود فراموش می‌شود. Gunpoint یک بازی خلاقانه دوبعدی مخفی‌کاری است که کلیت کاری که باید در آن انجام دهید، هک‌کردن سیستم‌های امنیتی به منظور پیشبرد گیم‌پلی و همچنین پریدن از میان پنجره‌های شیشه‌ای یا ساختمان‌ها برای کشف رمز یک جنایات نوآرگونه ‌است. شما بازی را در نقش کارآگاهی به نام ریچارد کانوِی آغاز می‌کنید. او کارآگاهی است که برای خودش کار می‌کند و رئیس خودش است.

عنوان: Gunpoint

پلتفرم: PC

ناشر: Tom Francis

سازنده: Tom Francis

سبک: مخفی‌کاری

امتیاز: ۹ از ۱۰

توانایی‌های اصلی او شلوارهایی است که اجازه پریدن در مسافت‌های طولانی را به وی می‌دهد و همچنین تجهیزاتی که به او این امکان را می‌دهد تا لوازم الکتریکی را آن‌طور که می‌خواهد دستکاری کند. هدف کلی بازی در همان ثانیه‌های ابتدایی تبیین می‌شود؛ یعنی پی بردن به معمای قتلی که همان اول اتفاق می‌افتد. خواسته‌های مشتری‌های دیگر نیز که بعدا در ادامه بازی مطرح می‌شود به نوعی در جهت رسیدن به همین هدف است. ماموریت‌های بازی عموما به این شکل بوده که مخفیانه به ساختمانی وارد شوید، رایانه‌ای را هک کرده یا شیء خاصی را بردارید سپس بدون سر و صدا خارج شوید.

جدی‌ترین مانع شما برای رسیدن به هدف، ابتدا نگهبان‌ها هستند و درهای قفل شده در جایگاه دوم قرار دارند. شما سه راه برای غلبه بر این موانع پیش‌رو دارید؛ یکی آن‌که از میان پنجره‌های شیشه‌ای بیرون یا داخل بپرید، دوم این‌که با دنبال‌کردن نگهبان‌ها و نزدیک شدن به آنها، در یک فرصت مناسب بی‌هوششان کنید و راه آخر این‌که یکی از کلیدهای لامپ را هک کرده و از آن برای باز‌کردن دریچه‌ای استفاده کنید که یک نگهبان شیفت شب از همه چیز بی‌خبر، در اتاق کناری درست روی آن ایستاده است! هر کدام از ماموریت‌های بازی با مکالمه‌ای با مشتری آغاز می‌شود.

یکی از نکات بسیار خوب بازی این است که شما می‌توانید دیالوگ‌ها را انتخاب کرده و بر روند مکالمه تاثیرگذار باشید. این‌که ریچارد تبدیل به یک آدم احمق آزاردهنده شود، یک گوش به زنگ دلسوز باشد یا کارآگاهی دیرباور کاملا به انتخاب دیالوگ‌های شما بستگی دارد. این انتخاب‌های شما طریقه برخورد دیگران با ریچارد را تغییر می‌دهد به عنوان مثال اگر اطلاعات حساسی را که شاید اصلا نیاز به گفتنشان نباشد به کسی بگویید، احتمالا وی گوشی تلفن را خواهد گذاشت.

در یکی از ماموریت‌ها رئیس پلیسی از شما می‌خواهد اطلاعاتی را از روی رایانه بخشی که در آن خدمت می‌کند، برایش بیاورید. با توجه به این‌که او قطعا راحت‌تر می‌تواند به این اطلاعات دسترسی داشته باشد، حتما برایتان این پرسش مطرح می‌شود که چرا خودش نمی‌رود این کار را انجام دهد؟ خوشبختانه ریچارد کانوِی خودش این نکات را می‌پرسد، اما جالب‌تر جواب‌هایی است که دریافت می‌کند؛ جواب‌هایی که ارزش بحث دارد و داستانی معقول و منطقی پشت سرشان نهفته است.

دیالوگ‌های بازی در عین طنز و شوخ طبعی، بسیار خوب و شایسته نوشته شده‌اند و دادن این حق انتخاب به بازیکن که مکالمات را هر بار به مسیری متفاوت بکشاند، یکی از ویژگی‌های بارز و به یاد ماندنی بازی است. گرچه داستان و شخصیت‌پردازی بازی بسیار خوب از آب درآمده، اما گیم‌پلی مخفی‌کاری جایی است که بازی در آن می‌درخشد. ریچارد می‌تواند خیلی سریع به این طرف و آن طرف بپرد یا به سقف و دیوارها بچسبد. سیستم ذخیره بازی آنقدر خوب است که اصلا از شکست خوردن یا گیر افتادن دلسرد نخواهید شد؛ زیرا بازی بلافاصله شما را به اندکی قبل از کشته شدن، تیر خوردن یا گیر افتادن بازمی‌گرداند.

با این‌که هک‌کردن شالوده یک ساختمان سرگرم‌کننده و جالب است و همیشه به لحظاتی پاداش گونه تبدیل می‌شود، اما گویی به نرمی و روانی کلیت بازی نیست. چیزهایی مثل کلیدهای لامپ ممکن است به درهای امنیتی که قبلا قفل بودند، متصل باشند یا آسانسورها می‌توانند حسگرهای تشخیص صدا را فعال کنند و اتاق کناری غرق در شیون آژیر خطر سازند. Gunpoint بازی کوتاهی است، ولی به نظر می‌رسد همین زمان نیز برای بازی کافی باشد و شاید اگر طولانی‌تر بود، جذابیت کنونی را به دست نمی‌آورد. اتمام بازی چیزی حدود سه ساعت زمان می‌برد؛ تابستان است و شما هم در فراغت به سر می‌برید، پس دیگر منتظر چه هستید؟